پزشک ملت

لاپاراسکوپی نوعی روش جراحی است که به جراح این امکان را می دهد تا بدون نیاز به ایجاد برش های بزرگ در پوست به داخل شکم (شکم) و لگن دسترسی پیدا کند.

این روش به عنوان جراحی سوراخ کلید یا جراحی کم تهاجمی نیز شناخته می شود.

در طول لاپاراسکوپی می توان از برش های بزرگ اجتناب کرد زیرا جراح از ابزاری به نام لاپاراسکوپ استفاده می کند.

این یک لوله کوچک است که دارای یک منبع نور و یک دوربین است که تصاویری از داخل شکم یا لگن را به مانیتور تلویزیون منتقل می کند.

مزایای این روش نسبت به جراحی باز سنتی عبارتند از:

بستری کوتاه‌تر در بیمارستان و زمان بهبودی سریع‌تر
درد و خونریزی کمتر بعد از عمل
کاهش زخم
زمانی که از لاپاراسکوپی استفاده می شود
لاپاراسکوپی می تواند برای کمک به تشخیص طیف وسیعی از بیماری هایی که در داخل شکم یا لگن ایجاد می شوند استفاده شود. همچنین می‌توان از آن برای انجام روش‌های جراحی، مانند برداشتن یک عضو آسیب‌دیده یا بیمار، یا برداشتن نمونه بافت برای آزمایش‌های بیشتر ( بیوپسی ) استفاده کرد.

لاپاراسکوپی بیشتر در موارد زیر استفاده می شود:

زنان - مطالعه و درمان شرایطی که بر سیستم تولید مثل زنان تأثیر می گذارد
گوارش - مطالعه و درمان شرایط موثر بر سیستم گوارش
اورولوژی - مطالعه و درمان شرایط موثر بر سیستم ادراری

نحوه انجام لاپاراسکوپی
لاپاراسکوپی تحت بیهوشی عمومی انجام می شود ، بنابراین هیچ دردی در طول عمل احساس نمی کنید.

در طول لاپاراسکوپی، جراح یک یا چند برش کوچک در شکم ایجاد می کند. اینها به جراح اجازه می دهد تا لاپاراسکوپ، ابزارهای جراحی کوچک و لوله ای را که برای پمپاژ گاز به داخل شکم استفاده می شود، وارد کند. این باعث می شود جراح راحت تر به اطراف نگاه کند و عمل کند.

پس از عمل، گاز از شکم شما خارج می شود، برش ها با بخیه بسته می شوند و یک پانسمان اعمال می شود.

شما اغلب می توانید در همان روز لاپاراسکوپی به خانه بروید، اگرچه ممکن است لازم باشد یک شب در بیمارستان بمانید.

ایمنی
لاپاراسکوپی یک روش معمول است و عوارض جدی نادر است.

عوارض جزئی
عوارض جزئی در 1 یا 2 مورد از هر 100 مورد پس از لاپاراسکوپی تخمین زده می شود. آنها عبارتند از:

عفونت
خونریزی جزئی و کبودی در اطراف برش
احساس بیماری و استفراغ
عوارض جدی
عوارض جدی پس از لاپاراسکوپی در 1 مورد از هر 1000 مورد تخمین زده می شود. آنها عبارتند از:

آسیب به یک عضو، مانند روده یا مثانه، که می تواند منجر به از دست دادن عملکرد اندام شود
آسیب به یک شریان اصلی
عوارض ناشی از استفاده از دی اکسید کربن در طول عمل، مانند حباب های گازی که وارد رگ ها یا شریان های شما می شوند.
یک واکنش آلرژیک جدی به بیهوشی عمومی
ایجاد لخته خون در ورید، معمولاً در یکی از پاها ( ترومبوز ورید عمقی یا DVT)، که می تواند شکسته شود و جریان خون را در یکی از رگ های خونی در ریه ها مسدود کند ( آمبولی ریه )
جراحی بیشتر اغلب برای درمان بسیاری از این عوارض جدی تر مورد نیاز است.

این مرحله ای است که ایمپلنت واقعی در فک شما قرار می گیرد. یک میله تیتانیوم در محل قرار داده می شود تا با بافت استخوان ترکیب شود و به ریشه جدید پروتز تبدیل شود.

قبل از شروع جراحی از بی حسی موضعی برای بی حس کردن ناحیه آسیب دیده استفاده می شود. هنگامی که بیهوشی تأثیر می گذارد، دندانپزشک برشی در لثه شما ایجاد می کند تا استخوان فک در جایی که باید ایمپلنت قرار داده شود، نمایان شود. ایمپلنت در جای خود پیچ ​​می شود و لثه شما فقط با استفاده از یک یا دو بخیه روی آن دوخته می شود.

کاشت ریشه مصنوعی حدود 1-2 ساعت طول می کشد تا کامل شود. پس از انجام این کار، دندانپزشک یک روکش مصنوعی قرار می دهد تا فضای باقی مانده از دندان کشیده شده را بپوشاند.

پس از انجام این مرحله، بیمار حدود 3 ماه اجازه شفا دارد. درمان شامل ادغام ریشه مصنوعی در ساختار استخوان شما است. این دوره را می توان به عنوان زمان بهبودی در نظر گرفت، حتی اگر دقیقاً با توضیحات مطابقت نداشته باشد. در حالی که بیمار با کبودی و تورم خفیف ناشی از عمل باقی می‌ماند، نیازی به 3 ماه بهبودی نیست. جنبه اصلی این دوره که آن را بسیار حیاتی می کند تزریق استخوان با ایمپلنت تیتانیوم است، چیزی که ما از نظر فنی به آن ادغام استخوانی می گوییم. هنگامی که این فرآیند در نهایت به پایان می رسد، ایمپلنت یک پایه قوی تشکیل می دهد که می توان پروتز را روی آن نصب کرد و تا پایان عمر دوام می آورد.

حتی با وجود اینکه مدت زمان استانداردی که برای ادغام استخوانی داده می شود 3 ماه است، اما مشخص شده است که بیماران در یک بازه زمانی کوتاه تر بهبود می یابند. بیمارانی هستند که تنها به 4-6 هفته زمان نیاز دارند تا پس از پروسه کاشت بهبود پیدا کنند و آماده حرکت به مرحله بعدی هستند. در موارد دیگر، این روند ممکن است در کل دوره بهبودی طول بکشد. این در نهایت به عواملی مانند سلامت دهان بیمار و نوع عمل کاشت انجام شده بستگی دارد.

نصب تکیه گاه
اباتمنت پایه ای است که تاج روی آن قرار می گیرد و بین ایمپلنت و تاج قرار می گیرد. اگر دندانپزشک تشخیص دهد که همجوشی استخوان با موفقیت انجام شده است، بیمار به این مرحله می‌رود.

استخوان فک باید دوباره در معرض دید قرار گیرد تا اباتمنت در جای خود قرار گیرد زیرا به ایمپلنت متصل است. اباتمنت به عنوان ضربه گیر بین دندان مصنوعی و ایمپلنت قرار می گیرد. هنگامی که اباتمنت در جای خود قرار گرفت، تاج چینی را نیز می توان بلافاصله وصل کرد. در موارد دیگر، تاج چینی ممکن است در یک بازدید جداگانه نصب شود. با این حال، بهتر است در اسرع وقت آن را اصلاح کنید تا طول فرآیند کوتاه شود و به شما امکان می دهد در اسرع وقت استفاده کامل از دهان خود را از سر بگیرید. گزینه قرار دادن تاج بلافاصله پس از آن فقط در صورتی قابل اجرا است که دندانپزشک آن را مطابق با نحوه انجام این فرآیند برای شما به عنوان یک بیمار تا این مرحله درست تشخیص دهد. اگر قبلاً هر گونه عارضه ای وجود داشته باشد، پزشکان اغلب پس از بهبود ناحیه پس از قرار دادن اباتمنت، قرار دادن تاج را انتخاب می کنند.

در صورت اتصال مجزا چه کاری انجام می شود؟
هنگامی که بیمار نیاز به فیتینگ جداگانه دارد، ممکن است یک ماه یا بیشتر پس از قرار دادن اباتمنت انجام شود. در این بازدید، تاج چینی خود را در انتظارتان خواهید دید که آماده نصب است. تکمیل این پروسه بیش از نیم ساعت طول نمی کشد و در نهایت پروسه ایمپلنت دندان خود را کامل می کنید.

زمان کلی برای کل فرآیند صرف شده است
گرفتن فیتینگ دندان مستلزم آن است که فرد در طول این فرآیند صبر و مراقبت بیشتری از دندان داشته باشد. با توجه به زمان صرف شده از مشاوره و بررسی تا نصب نهایی، ممکن است بین 3 تا 9 ماه طول بکشد.

همانطور که ممکن است متوجه شده باشید، ویژگی های مختلف متصل به این روش می تواند آن را برای مدت طولانی تر از آنچه باید طول بکشد. قابلیت‌های درمانی هر بیمار نیز مهم است زیرا هر بیمار در زمان خود بهبود می‌یابد. به این ترتیب، مهم است که با دندانپزشک خود صحبت کنید تا دریابید که چه مدت ممکن است برای شما طول بکشد، با توجه به همه عوامل.

معمولاً احساس کرامپ‌های قوی مانند پریود می‌شود، اما معمولاً پس از پایان عمل، به سرعت برطرف می‌شود.

شما نباید این روش را انجام دهید اگر:

هر خطری وجود دارد که ممکن است باردار باشید.
شما بیماری قلبی، اختلال خونی دارید یا از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید.
تب، درد لگن یا ترشح دارید.
قیمت آن چند است؟
علاوه بر هزینه های معمول ما برای مشاوره شما، هزینه اضافی 17.00 دلار برای این روش پرداخت خواهید کرد.

قبل از عمل شما
اگر توسط ارائه دهنده بهداشت دیگری به شما ارجاع داده شده است، لطفا نامه معرفی خود را همراه داشته باشید. همچنین باید هر گونه اطلاعات مرتبط مانند نتایج سونوگرافی لگن را همراه داشته باشید.

توصیه می کنیم یک تا دو ساعت قبل از ویزیت از داروهای مسکن مانند ایبوپروفن یا پاراستامول استفاده کنید. قبل از قرار خود چیزی برای خوردن داشته باشید.

بعد از عمل
ممکن است به کسی نیاز داشته باشید که شما را به خانه برساند، زیرا برخی از زنان احساس سبکی سر و/یا حالت تهوع دارند، اما این معمولاً به سرعت برطرف می شود.

ممکن است برای چند روز خونریزی خفیف و مقداری کرامپ داشته باشید.

OCD معمولا در دوران کودکی، نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود. غیرعادی است که OCD بعد از سن 30 سالگی شروع شود. با این حال، به دلیل تعصب، عدم آگاهی در جامعه و در میان متخصصان بهداشت و روان ، بسیار رایج است که تجربه فردی از OCD برای سال ها و حتی دهه ها ناشناخته بماند. 

ممکن است برای اولین بار OCD را تجربه کنید، یا در حین بارداری یا مراقبت از نوزاد، علائم موجود را تشدید کنید. این OCD پری ناتال نامیده می شود. در این موارد، افکار تکراری ناخواسته اغلب در مورد آسیب به نوزاد شما هستند. به عنوان مثال، ممکن است دائماً افکار ناراحت کننده ای داشته باشید که کودک شما نفس خود را متوقف کرده است و بنابراین بارها و بارها کودک خود را بررسی کنید.

برخی از افراد پس از تجربه یک رویداد آسیب زا به OCD مبتلا می شوند، اما بسیاری از افراد مبتلا به OCD تروما را تجربه نکرده اند.

یک عامل ژنتیکی (ارثی) در OCD وجود دارد. اگر شما مبتلا به OCD هستید، خطر ابتلای فرزندان شما نسبت به سایر افراد بیشتر است.

علت دقیق OCD ناشناخته است، اما شواهد قوی وجود دارد که دلیل فیزیکی آن در مغز وجود دارد. برای افراد مبتلا به OCD، بخش هایی از مغز که مسئول شروع و توقف افکار و اعمال و پاسخ به اطلاعات جدید هستند، متفاوت عمل می کنند. با یادگیری بیشتر در مورد این، دانشمندان ممکن است به مرور زمان بتوانند درمان های بهتری ایجاد کنند. 
 
علائم
علائمی که باید جستجو کنید (علائم)
علائم OCD ممکن است بیایند و از بین بروند. آنها معمولاً در مواقعی که استرس دارید بدتر و زمانی که آرام و شاد هستید بهتر هستند. همچنین خستگی ممکن است باعث تحریک OCD یا بدتر شدن آن شود، زیرا به طور کلی شما را آسیب پذیرتر و کمتر قادر به مقابله با آن می کند.

علائم اصلی OCD وسواس و اجبار است. اینها از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما موضوعات رایج عبارتند از: 

کثیفی و آلودگی که منجر به شستشوی زیاد و جلوگیری از کثیفی احتمالی می شود
شک، منجر به بررسی درست انجام کارها می شود - مانند قفل شدن قفل ها و خاموش شدن اجاق ها
احساس اینکه همه چیز درست نیست، منجر به رفتارهایی مانند تنظیم زوایای اشیا، ردیف کردن چیزها یا انجام یک عمل چند بار تا زمانی که همه چیز درست شود.
اجتناب از خطوطی مانند ترک در مسیر پیاده روی یا خطوط روی کاشی ها برای کاهش ترس از وقوع اتفاق بد
افکار، احساسات یا تصاویر غیرعادی یا زننده در ذهن شما - اینها ممکن است در مورد مذهب، جنسیت، خشونت یا خودکشی باشد و ممکن است باعث ایجاد ترس غیر واقعی در مورد امنیت شما یا امنیت خانواده یا زندگی شما شود.
وسواس و اجبار عبارتند از: 

بیش از نگرانی بیش از حد در مورد مشکلات زندگی واقعی 
به اندازه ای شدید که وقت گیر باشد، یعنی بیش از یک ساعت در روز طول می کشد و باعث ناراحتی قابل توجهی می شود 
به اندازه کافی مهم است که در فعالیت ها و روابط عادی روزانه تداخل ایجاد کند.
یک بزرگسال مبتلا به OCD معمولاً می‌داند که افکار یا تکانه‌های وسواسی غیرمعقول هستند و محصول ذهن او هستند (برخلاف احساس اینکه شخص یا چیز دیگری آنها را در آنجا قرار داده است). 

OCD برخی علائم را با سایر بیماری ها مانند اوتیسم مشترک است. مهم است که با یک متخصص صحبت کنید که می تواند تشخیص دقیقی به شما بدهد و یک برنامه درمانی مناسب برای شما ایجاد کند.

بیماری روانی از هر پنج کانادایی یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. این یک آمار شناخته شده است، اما مهم نیست که چند بار آن را بگوییم، باز هم به نظر می رسد یک عدد خیره کننده است. با توجه به اینکه بسیاری از افراد به طور بالقوه با مسائل مربوط به سلامت روان سر و کار دارند، نیاز به پزشکان و متخصصان مختلف برای ارائه درمان و مراقبت کافی است.

به عنوان یک روانشناس ، من یکی از گزینه هایی هستم که مردم می توانند برای کمک به آن مراجعه کنند.

چگونه روانشناسان می توانند کمک کنند

روانشناسان طیف گسترده ای از ارزیابی ها و گزینه های درمانی را برای کسانی که با مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می کنند ارائه می دهند. بله، ما آنجا هستیم تا کیفیت زندگی افراد را در مواقع بحران بهبود ببخشیم، اما همچنین برای جلوگیری از عود و حفظ مراقبت در آنجا هستیم. از منظر نظام سلامت، روانشناسان می توانند به مسائل مربوط به نرخ پذیرش مجدد بپردازند و ما سعی می کنیم آنها را از درب گردان مراقبت دور نگه داریم. برای انجام این کار، ما بر ارزیابی‌های روان‌شناختی جامع تکیه می‌کنیم که به شناسایی و تشخیص مسائل و بیماری‌های مختلف سلامت روان کمک می‌کند. این به راهنمایی درمان مناسب کمک می کند و مشکلاتی را که می تواند باعث عود شود را کاهش می دهد.

روانشناسان در تیم های بین حرفه ای در بیمارستان ها و سایر امکانات برای ارائه مراقبت کار می کنند. علاوه بر ارزیابی‌های روان‌شناختی جامع، روان‌شناسان همچنین روان‌درمانی‌های مبتنی بر شواهد مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) را ارائه می‌کنند تا راه‌هایی را برای کمک به افراد در مواجهه با ترس‌ها، مقابله با اضطراب، یا افزودن ساختار به روز خود در صورتی که برای مقابله با افسردگی یا افسردگی تلاش می‌کنند، ارائه دهند. افکار منفی و چالش برانگیز را مدیریت کنید

اغلب، ممکن است بیمارانی را نیز ببینیم که با اختلالات همزمان تشخیص داده می شوند - اینها همزمان با مشکلات سلامت روان و اختلالات مصرف مواد هستند. بخشی از کار ما این است که این مورد را نیز شناسایی کنیم و در صورت نیاز مراقبت های بیشتری را پیشنهاد کنیم. مهم است که ما نه تنها به علائم بیماری، بلکه به هر گونه مشکل زمینه ای یا ناشی از آن توجه کنیم.

دسترسی به مراقبت

با این حال، بسیاری از افرادی که به بیماری روانی مبتلا هستند، همیشه زمان آسانی برای دسترسی به درمان ندارند. درمان دریافتی افراد اغلب به این بستگی دارد که آیا آنها بدون هزینه به مراقبت دسترسی دارند یا خیر.

در انتاریو، بسیاری از کسانی که توانایی پرداخت هزینه دسترسی به خدمات را دارند، هزینه آن را به صورت خصوصی پرداخت می‌کنند، اما کسانی که نمی‌توانند در لیست انتظار گیر کرده باشند، یا از بین می‌روند و ممکن است اصلاً کمکی دریافت نکنند.

در واقع، هیچ استانی در کانادا وجود ندارد که درمان ارائه شده توسط روانشناسان را پوشش دهد. برخی از خانواده ها ممکن است از طریق بیمه تمدید شده توسط کارفرمایان پوشش هایی داشته باشند، اما ممکن است کافی نباشد. البته برخی از مراقبت های تحت پوشش OHIP وجود دارد که در بیمارستان ها در دسترس است، اما در بسیاری از موارد محدودیتی برای تعداد مراجعه کنندگان و تعداد خدمات مناسب در دسترس وجود دارد. اگر این خدمات در دسترس نبود، دسترسی به مراقبت وجود نداشت.

غیر از پرداخت از جیب خود، یا پیوستن به لیست انتظار، گزینه های درمانی جایگزین در دسترس هستند. دسترسی به برنامه های کمک به کارکنان (EAP) از طریق کارفرمایان یا پزشکان خانواده که می توانند به روانپزشکان تحت پوشش OHIP مراجعه کنند نیز ممکن است یک گزینه باشد. اما از نظر سایر درمان‌های مبتنی بر شواهد غیرقابل دسترس ارائه شده توسط روان‌شناسان، کارهای زیادی باید انجام شود تا این خدمات برای همه قابل دسترس‌تر شود.

اینها تنها تعدادی از مسائلی است که بسیاری از افراد با تجربه زیسته، علاوه بر نگرانی‌ها و نیازهای روان‌شناختی خود، باید با آن‌ها مواجه شوند.

از اینجا به کجا می رویم؟

به عنوان یک کشور و یک استان، ما باید کار بهتری انجام دهیم تا روان درمانی لازم را برای همه کسانی که به آن نیاز دارند در دسترس قرار دهیم. از هر پنج کانادایی یک نفر از بیماری روانی رنج می برد. بسیاری از این افراد به ارزیابی روانشناختی جامع و درمان طولانی مدت از یک روانشناس نیاز دارند. این نیاز به بودجه دارد. و در حالی که ما در گسترش آگاهی از سلامت روان و بیماری های روانی بهتر می شویم، آگاهی و حمایت کافی نیست. امید من این است که آینده یک پوشش نقره ای فراهم کند – از هر پنج کانادایی پنج نفر بتوانند کمکی را که ممکن است به آن نیاز دارند بجویند.

ما راه هایی در پیش داریم، اما با طرح این مسائل مهم، می توانیم به بسیاری از کانادایی هایی که از بیماری روانی رنج می برند کمک بیشتری کنیم.

خلاصه داروها
اگرچه ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی، والدین و معلمان به درمان‌ها و روش‌های مؤثری امیدوار هستند که شامل داروهایی برای کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه بیش‌فعالی (ADHD) نباشد، شواهد تا به امروز نشان می‌دهد که علائم خاص ADHD بدون دارو درمان ضعیفی دارند. شاید خفیف ترین موارد ADHD را بتوان با موفقیت متوسط ​​با بازسازی محیطی و رفتار درمانی درمان کرد، اما به غیر از این شرایط محدود، اغلب به درمان دارویی نیاز است.

مسائل مربوط به انطباق با داروهای ADHD در کودکان و بزرگسالان رایج است. [47] بنابراین، نشان داده شده است که استفاده از داروهای طولانی اثر با دوز یکبار در روز برای درمان ADHD پیشرفت هایی نسبت به داروهای کوتاه اثر دارد.

 

عوامل زیر ممکن است خطر ابتلا به سرطان فرج را در زنان افزایش دهد:

سن:  از بین زنانی که به سرطان فرج مبتلا می شوند، بیش از 80 درصد بالای 50 سال و نیمی بالای 70 سال سن دارند.
عفونت با انواع خاصی از  HPV
عفونت HIV
لیکن اسکلروزوس : این می تواند باعث خارش شدید پوست فرج شود و ممکن است کمی احتمال سرطان فرج را افزایش دهد.
ملانوما  یا خال های غیر معمول  روی پوست غیر فرج: سابقه خانوادگی ملانوم و خال های دیسپلاستیک در هر نقطه از بدن ممکن است خطر ابتلا به سرطان فرج را افزایش دهد.
نئوپلازی داخل اپیتلیال ولوار (VIN) : VIN زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های غیرطبیعی در لایه سطحی پوست فرج وجود داشته باشد. این تغییرات سلولی یک وضعیت پیش سرطانی است، بنابراین خطر ابتلا به سرطان فرج در زنان مبتلا به VIN افزایش می‌یابد، اگرچه اکثر موارد به سرطان پیشرفت نمی‌کنند.
سایر سرطان های دستگاه تناسلی
سیگار کشیدن
علائم سرطان ولوار
در حالی که هر زن ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کند، رایج ترین علائم عبارتند از:

خارش مداوم
تغییر در رنگ و ظاهر فرج
خونریزی یا ترشحات غیر مرتبط با قاعدگی
سوزش شدید، خارش یا درد
زخم باز که بیش از یک ماه طول می کشد
پوست فرج سفید به نظر می رسد و احساس خشن می کند
علائم سرطان فرج ممکن است شبیه سایر شرایط یا مشکلات پزشکی باشد. همیشه برای تشخیص با پزشک مشورت کنید.

اگر در دندان های کودک تان به مرور زمان خط های تیره رنگی مشاهده کردید یا دندان ها رو به خرابی رفتند ، می توانید از شیار پوش دندان یا فیشور سیلانت بهره ببرید. البته لازم به ذکر است که مراجعه به بهترین دندان پزشکی اطفال نیز می تواند بسیار کمک کننده باشد. در واقع دندانپزشک ، بهترین شخصی است که می تواند تاثیر قطره آهن و پوسیدگی دندان کودکان را شرح دهد و از ایجاد آن جلوگیری به عمل آورد. در ادامه با دیگر اقدامات پیشگیرانه آشنا شوید:

روزانه با استفاده از یک مسواک نرم اقدام به تمیز کردن دندان های کودک خود کنید.
پس از یک سالگی دفعات شیردهی از سینه یا شیشه شیر را در طول شب کاهش دهید.
از دادن مواد قندی به میزان زیاد به کودک خود اجتناب کنید.
از دادن آب میوه در داخل شیشه شیر به کودک خود پرهیز کنید.
کودک خود را از زمان رویش اولین دندان شیری به دندانپزشکی کودکان برده تا تحت نظر متخصص دندانپزشک اطفال باشد و با محیط دندانپزشکی آشنا شده تا در سنین بالاتر هنگام مراجعه به دندانپزشک اطفال دچار ترس و اضطراب نشود.

روان درمانی یک اصطلاح کلی است که برای توصیف شکلی از درمان استفاده می شود که مبتنی بر "کار صحبت کردن" با یک درمانگر است. هدف از بین بردن ناراحتی با بحث و بیان احساسات است. کمک به تغییر نگرش ها، رفتار و عادت هایی که ممکن است مفید نباشند؛ و راه‌های سازنده‌تر و سازگارتر مقابله را ترویج کند.

روان درمانی موفق به یک رابطه حمایتی و راحت با یک درمانگر مورد اعتماد بستگی دارد.

روان درمانی چگونه کار می کند؟
انواع روان درمانی

روان‌درمانی می‌تواند کوتاه‌مدت (حداکثر 16 جلسه) باشد که با مسائل فوری سروکار دارد یا درازمدت با مسائل پیچیده‌تر طولانی‌مدت سروکار دارد.

مدل های روان درمانی عبارتند از:

درمان شناختی رفتاری (CBT)  
درمان بین فردی (IPT)  
روان درمانی
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)  
درمان متمرکز بر راه حل
درمان فردی در مقابل زوج، خانواده و گروه
اینکه به تنهایی، با یک شریک یا یکی از اعضای خانواده، یا به عنوان بخشی از یک گروه (با سایر شرکت‌کنندگانی که نمی‌شناسید) به درمانگر مراجعه کنید، بستگی به نوع مشکلی دارد که می‌خواهید از آن کمک بگیرید. جلسات انفرادی معمولا بین 20 تا 50 دقیقه طول می کشد. جلسات گروهی یا قرارهای خانوادگی ممکن است بیشتر طول بکشد.

خانواده درمانی بر تغییر شیوه تعامل خانواده ها متمرکز است. هدف آن افزایش درک و بهبود ارتباطات بین اعضای خانواده است. این کار را بدون مقصر دانستن یک نفر انجام می دهد. خانواده درمانی به طور کلی زمانی استفاده می شود که سیستم خانواده به عنوان کمک کننده به مشکلات یکی از اعضای خانواده (مانند یک کودک یا نوجوان) در نظر گرفته شود.

می توان از آن در مواقعی استفاده کرد که مشکلات یکی از اعضای خانواده بر سایر اعضای خانواده تأثیر می گذارد و به آنها کمک می کند تا با شرایط کنار بیایند و سازگار شوند. هم «مشتری شناسایی شده» (فردی که به عنوان دارای مشکل شناخته می شود) و هم سایر اعضای خانواده می توانند از این نوع درمان بهره مند شوند.

زوج درمانی به زوج ها کمک می کند تا مشکلات و درگیری هایی را که به تنهایی قادر به یافتن راه حل برای آنها نیستند، حل کنند. هر دو طرف با درمانگر می نشینند و درباره افکار و احساسات خود صحبت می کنند. هدف این نوع درمان کمک به زوجین برای شناخت بهتر خود و یکدیگر است. اگر زوجین بخواهند تغییراتی ایجاد کنند، درمانگر می تواند به آنها کمک کند تا این کار را انجام دهند.

گروه درمانی 8 تا 12 نفر را گرد هم می آورد که با مشکلات مشابهی دست و پنجه نرم می کنند. می تواند به کاهش احساس انزوا در فرد کمک کند.

گروه‌ها معمولاً توسط یک یا دو ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشت روان هدایت می‌شوند که فرآیند گروه را هدایت می‌کنند و ساختار و جهت را در صورت نیاز ارائه می‌دهند. گروه ها ممکن است بر روی موضوعاتی که هر هفته مطرح می شوند تمرکز کنند (فرایند محور) یا ممکن است از یک ساختار مشخص پیروی کنند.

انواع درمانگر
پزشکان خانواده یا پزشکان عمومی (GPs)، اغلب اولین متخصصین مراقبت های بهداشتی هستند که در صورت داشتن مشکل سلامت روان به آنها مراجعه می کنند. پزشک خانواده ممکن است دارو تجویز کند، به طور مختصر در مورد نگرانی‌هایتان با شما صحبت کند یا شما را به یک متخصص سلامت روان معرفی کند. برخی از پزشکان عمومی روان درمانی را به عنوان یک عمل تمام وقت ارائه می دهند.

روانپزشکان دارای مدرک پزشکی و پنج سال آموزش روانپزشکی هستند. از آنجایی که روانپزشکان پزشک هستند، مجوز تجویز دارو و ارائه روان درمانی را دارند. به عنوان پزشکان، آنها به احتمال زیاد ارتباط بین مشکلات روانپزشکی و سلامت جسمی را شناسایی می کنند. برخی از مراجعان گزارش می دهند که روانپزشکان بیشتر بر دارو درمانی متمرکز هستند تا گفتار درمانی - شاید به دلیل آموزش پزشکی آنها. با این حال، برخی از روانپزشکان در عمل خود بر روان درمانی تأکید دارند.

اغلب بسیار دشوار است که روانپزشکی را پیدا کنید که بدون انتظار طولانی در دسترس شما باشد، به خصوص اگر خارج از یک شهر بزرگ زندگی می کنید. در واقع، در برخی از جوامع تحت خدمات، ممکن است یک روانپزشک در نزدیکترین بیمارستان در کارکنان وجود نداشته باشد. این بیمارستان ها در عوض به مراجعه به روانپزشکان از شهرهای بزرگتر یا ویدئو کنفرانس متکی هستند. از طریق ویدئو کنفرانس، روانپزشکان قادر به ارزیابی و پیگیری مراجعان هستند، حتی اگر آنها در مکان های مختلف باشند.

روانشناسان حداقل 9 سال تحصیلات دانشگاهی دارند. آنها همچنین حداقل یک سال کار تحت نظارت دارند. آنها آموزش های زیادی در انجام ارزیابی ها دارند که شامل تشخیص و ارائه درمان می شود. روانشناسان دارای مدرک دکتری یا روانشناسی هستند، اما هزینه های آنها تحت پوشش اکثر طرح های بهداشتی استانی نیست و نمی توانند دارو تجویز کنند. با این حال، خدماتی که آنها از طریق بیمارستان‌ها، آژانس‌های اجتماعی، یا کلینیک‌ها یا مطب‌های خصوصی ارائه می‌کنند ممکن است بدون هزینه در دسترس باشند.

متخصصان رشته های مختلف دیگر (به عنوان مثال، مددکاری اجتماعی، پرستاری، کاردرمانی) نیز ممکن است درمان ارائه دهند. بسته به رشته، آموزش آنها ممکن است از دیپلم تا دکترا متغیر باشد. بسیاری از این متخصصان تحصیلات خود را با گذراندن دوره های اضافی و آموزش مشاوره از دانشگاه ها یا بیمارستان ها تکمیل می کنند. برخی از کارگاه های مبتنی بر جامعه، برنامه های آموزشی، سمینارها و کنفرانس ها استفاده می کنند.

مددکاران اجتماعی و پرستاران به ویژه در یک محیط روانپزشکی رایج هستند. آنها همچنین بیشتر از پزشکان در دسترس هستند. مددکاران اجتماعی برای تمرکز بر چگونگی تأثیر محیط اجتماعی یک فرد بر سلامت او آموزش دیده اند. (در محیط اجتماعی، ما به مسکن، خانواده، کار، موقعیت های مالی، حمایت های اجتماعی، تحصیلات، جنسیت و غیره یک فرد اشاره می

زمان بهبودی لابیاپلاستی تقریباً چهار هفته طول می کشد. پس از این مدت می توانید بدون هیچ محدودیتی بیشتر فعالیت های عادی را از سر بگیرید. تا آن زمان، سفر لابیاپلاستی شفابخش شما به صبر و مراقبت، به ویژه برای چند هفته اول پس از عمل، نیاز دارد. 

به خاطر داشته باشید که پس از اولین ماه بهبودی لابیاپلاستی، ممکن است 3 تا 4 ماه طول بکشد تا نتایج نهایی جراحی خود را ببینید. هنگامی که به طور کامل بهبود یافتید، هر جای زخم جراحی به سختی قابل مشاهده خواهد بود، حتی برای یک چشم آموزش دیده مانند دکتر گربه.

در آماده‌سازی برای جراحی، دستورالعمل‌های پس از آن به شما ارائه می‌شود. بعلاوه، در زیر، روند بهبودی لابیاپلاستی را هفته به هفته بیان کرده‌ایم تا ایده خوبی از آنچه می‌توانید انتظار داشته باشید به شما ارائه دهیم: