پزشک ملت

یک روانپزشک خوب ، بیش از هر چیز، باید یک پزشک بی طرف باشد که امید می دهد. مثل روز روشن است که یک پزشک بی غرض روانپزشک خوبی نخواهد شد  .

توانایی گوش دادن یکی دیگر از ویژگی های مهم است. کنجکاوی و مهارت های مشاهده برای شنونده خوب بودن مورد نیاز است. شما باید   با سوالات و نظرات مناسب نشان دهید که شنونده خوبی هستید. درک منطق پشت رویدادی که به نظر غیرقابل احساس ترین از همه به نظر می رسد، تنها با شنونده خوب بودن امکان پذیر است.

به جای یک وضعیت مستبدانه در برابر بیمار، باید مشتاق همکاری با آنها بود. البته لازم است به بیمار بگویید که دانش و تجربه لازم را دارید. در غیر این صورت، شکل رابطه از  رابطه بیمار و پزشک دور می شود و شکلی به گپ می زند که یکی از مهم ترین مشکلات کارشکنی در این روند است.

همدلی، به عبارت دیگر، توانایی درک و حتی احساس احساس بیمار... این یک مهارت عالی است. بنابراین، راه شاه به همکاری در درمان باز می شود.

به اشتراک گذاشتن اطلاعات با بیمار و توضیح درست همه چیز برای آنها سیاست های خوبی برای من است. هر بیمار طبیعی ترین حق را دارد که در مورد تشخیص، درمان و پیشرفت بداند.

حفاظت از اصول و مرزهای اخلاقی بسیار مهم است.

از زمان بقراط، شناخته شده است که یک پزشک باید به خوبی از خود مراقبت کند. به عنوان مثال، یک لباس خوب برای نشان دادن هویت یک پزشک خوب مهم است. تعادل در زندگی خانوادگی و اجتماعی مهم است

سپس، داشتن دانش عالی در زمینه داروشناسی و روان درمانی یک مزیت بزرگ است. داشتن دانش پزشکی و روانپزشکی گسترده نیز از اهمیت بالایی برخوردار است... پیاده سازی دانش مبتنی بر شواهد در هر فرصتی حتی بیشتر است. بدون دانش پزشکی عمومی، بسیاری از صحنه های بالینی نادیده گرفته خواهند شد. در این مرحله، هیچ چیز طبیعی تر از احساس ناکافی بودن وجود ندارد. در آن لحظه باید به فکر همکارانی بود که شناخت جامعی از موضوع دارند و بیمار باید به آنها ارجاع داده شود. باید به خاطر داشت که ما به بیماران نشان می دهیم که ما "انسان" هستیم، که می خواهیم به آنها کمک کنیم، نه یک پزشک خداگونه که همه چیز را می داند. همچنین در صورت نیاز باید به راحتی با روانپزشکان قبلی بیمار تماس گرفت.

تجزیه و تحلیل کامل ویژگی های بیولوژیکی، اجتماعی و روانی بیمار ضروری است. «رابطه آنها با خانواده شان چگونه است؟ آیا سیستم پشتیبانی عملکردی برای لحظات بحران وجود دارد؟ نظر جامعه ای که در آن زندگی می کنند در مورد این اختلالات چیست؟ آیا آنها روابط والدین و خواهر و برادری خوبی در پیشینه خود دارند؟ آیا آنها سابقه تروما دارند؟ و غیره اینها باید به طور کامل تحلیل شوند. به طور خلاصه، فرد باید محکم به یک مدل زیستی-روانی-اجتماعی وابسته باشد.

نظرات منفی و خصمانه بیمار، ارجاعات متقابل آنها باید مورد توجه کارشناسانه قرار گیرد و با دقت با آنها مقابله شود. نگرش های منفی بیمار باید طبیعی تلقی شود و به عنوان بخشی از فرآیند مورد توجه قرار گیرد، بدون اینکه آنها را به یک موضوع شخصیتی تبدیل کند. این موضوع از نظر امنیت جانی نیز حائز اهمیت است. نادیده گرفتن رفتارها، احساسات و افکار بیمار و ایجاد احساس بی ارزشی در او، صرفاً به این دلیل که برای شما مناسب نیست، بسیار اشتباه و خطرناک است.

یک سیستم ثبت بسیار خوب، اندازه گیری مداوم شدت اختلالات و عوارض جانبی داروها، و پیگیری آنها بر این اساس، طبیعتاً یک مزیت بزرگ به همراه خواهد داشت.

ارتباط متخصص بودن، فردی اجتماعی بودن که به عقایدش ارزشمند است، اطلاع رسانی و آموزش دادن به جامعه در هر فرصتی، توانایی اصلاح باورهای غلط در مورد اختلالات روانپزشکی، توانایی خنثی کردن حرکات ضد روانپزشکی، خونسرد بودن، مطالعه مداوم پیروی از پیشرفت‌های علمی که از نظر لگاریتمی افزایش می‌یابد باید روال یک روانپزشک خوب باشد.

در نهایت، کمک های شخصی به پیشرفت های علمی، گزارش مورد، نامه ها به سردبیران، تحقیقات گذشته نگر یا آینده نگر و انتشارات از اهمیت زیادی برخوردار است. همه پزشکان چیزهای زیادی برای گفتن دارند!

در نتیجه، اگرچه به نظر می رسد تحمل همه این ویژگی ها غیرممکن است، شروع خوبی برای تعیین آنها به عنوان یک هدف است.

نکته پایانی: به عنوان یک پزشک که امکان پیگیری دقیق تحولات داخلی و بین المللی را دارم، می خواهم بگویم که متخصصان روانپزشکی کشورمان دارای ویژگی ها، از خود گذشتگی، دانش و تجربه هستند که به راحتی به میانگین جهانی برسند. .