پزشک ملت

مننژیوم می تواند سال ها بدون ایجاد مشکل به همان اندازه باقی بماند. انواع دیگر تومورهای مغزی تا زمانی که درمان نشوند به رشد خود ادامه خواهند داد. بدون درمان، آسیب دائمی مغز یا مرگ می تواند منجر شود. بسیاری از تومورهای مغزی حتی با بهترین درمان می توانند منجر به مرگ شوند.

جلوگیری از تومور مغزی
هیچ راه شناخته شده ای برای پیشگیری از تومورهای اولیه مغز وجود ندارد. همانطور که بیشتر در مورد عوامل ایجاد کننده آنها آموخته می شود، ممکن است اقدامات بیشتری برای پیشگیری از آنها انجام شود. محققان در حال مطالعه عوامل ژنتیکی و ارثی، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص و قرار گرفتن در معرض ویروس های خاص هستند.

برخی از تومورهای ثانویه مغزی که در ابتدا در سایر اندام ها شروع شده اند قابل پیشگیری هستند. به عنوان مثال، اجتناب از محصولات تنباکو خطر ابتلا به سرطان ریه را کاهش می دهد و در نتیجه احتمال ظهور سلول های سرطانی ریه در مغز را کاهش می دهد.

درمان تومور مغزی
درمان به اندازه، محل و نوع تومور و همچنین سن و سلامت عمومی بیمار بستگی دارد. درمان های اصلی شامل جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی است. ترکیبی از درمان ها - برای مثال جراحی و پرتودرمانی - اغلب استفاده می شود. قبل از درمان، ممکن است به بیمار داروهای کورتیکواستروئید برای کاهش تورم بافت مغز داده شود. داروهای ضد تشنج نیز ممکن است برای پیشگیری یا کنترل تشنج های مرتبط با تومور تجویز شوند.

در صورت امکان، جراحی درمان انتخابی برای تومورهای اولیه مغز است. جراحی می تواند با موفقیت برخی از تومورهای خوش خیم و بدخیم مغز را حذف کند. حتی اگر نتوان کل تومور را خارج کرد، جراحان احتمالاً تا آنجا که ممکن است برای کمک به تسکین علائم خارج می‌کنند.

در برخی موارد، تومور را نمی توان با جراحی برداشت یا جراحی بسیار خطرناک است. برای مثال، تومور ممکن است به بافت‌های طبیعی حیاتی نزدیک شود یا به اطراف بپیچد. آسیب به این بافت ها در حین جراحی می تواند باعث ناتوانی قابل توجه بیمار شود.

جراحی استریوتاکتیک، که از رایانه ها و دستگاه های تصویربرداری برای ایجاد تصاویر سه بعدی از مغز استفاده می کند، می تواند برای برداشتن تومورها یا قرار دادن مواد رادیواکتیو در تومور استفاده شود. جراحی استریوتاکتیک به ویژه برای رسیدن به تومورهای عمیق در مغز مفید است. همچنین می تواند به مشخص کردن لبه های تومور کمک کند، به این معنی که جراحان بافت نرمال کمتری را برمی دارند. این امر احتمال عوارض جانبی و آسیب مغزی را کاهش می دهد.

پرتودرمانی که از اشعه ایکس پرقدرت برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند، اغلب پس از جراحی انجام می شود. به از بین بردن تکه هایی از تومور که با جراحی قابل برداشتن نیستند و سلول های سرطانی باقی مانده کمک می کند. پرتودرمانی نیز زمانی استفاده می شود که جراحی گزینه ای نباشد.

از آنجایی که پرتوهای با دوز بالا می توانند به بافت طبیعی آسیب برسانند، پزشکان سعی می کنند تومور را دقیقاً هدف قرار دهند و میزان تابش را به قسمت های اطراف مغز محدود کنند. گاما نایف و سایبرنایف نمونه‌هایی از درمان‌هایی هستند که به پزشکان اجازه می‌دهند با دقت بیشتری پرتو پرتو را به سمت تومور نشانه‌گیری کنند و بافت طبیعی اطراف را بهتر حفظ کنند. تابش همچنین می تواند با قرار دادن مواد رادیواکتیو در خود تومور داده شود.

شیمی درمانی از داروهایی برای جلوگیری از رشد سلول های سرطانی استفاده می کند. می توان آن را از طریق دهان مصرف کرد، در ورید یا ماهیچه تزریق کرد یا مستقیماً در قسمتی از بدن قرار داد. به طور کلی، شیمی درمانی نسبت به جراحی یا پرتودرمانی در برابر گلیوم و مننژیوم مؤثرتر است. اما نقش مهمی در درمان انواع دیگر تومورهای مغزی مانند لنفوم و مدولوبلاستوما دارد.