پزشک ملت

یک ماده کامپوزیت را می توان به عنوان ترکیبی از یک ماتریس و یک تقویت کننده تعریف کرد که در صورت ترکیب خواصی برتر از خواص اجزای جداگانه به دست می دهد.

الیاف تقویت کننده را می توان برش داد، تراز کرد و به روش های مختلف قرار داد تا بر خواص کامپوزیت حاصل تأثیر بگذارد.

ماتریس ، که معمولاً نوعی رزین است، آرماتور را در جهت دلخواه نگه می دارد. این آرماتور را در برابر حملات شیمیایی و محیطی محافظت می کند و آرماتور را به گونه ای می چسباند که بارهای اعمال شده را می توان به طور موثر منتقل کرد.

دو نوع مختلف از مواد کامپوزیت وجود دارد:

• مواد کامپوزیتی با انتشار بزرگ: خواص مکانیکی آنها ضعیف تر است اما هزینه آنها برای تولید انبوه مناسب است.

• مواد کامپوزیتی "با کارایی بالا" که دارای خواص مکانیکی ویژه بالا و هزینه واحد بالا هستند.این نوع مواد کامپوزیت اغلب در هوانوردی و فضا استفاده می شود.

 امروزه طیف وسیعی از مواد کامپوزیتی وجود دارد که به طور کلی بر اساس نوع ماتریس به سه خانواده طبقه بندی می شوند:

- کامپوزیت های ماتریس آلی (OMCs)، که امروزه بیشترین حجم را در مقیاس صنعتی تشکیل می دهند.

- کامپوزیت های ماتریس سرامیکی (CMC) که برای کاربردهای بسیار پیشرفته در دماهای بالا مانند فضا، هسته ای و نظامی و همچنین ترمزها (ترمزهای کربنی) در نظر گرفته شده است.

– کامپوزیت های زمینه فلزی (MMC).

 مزیت اصلی مواد کامپوزیت این است که می توان آنها را به صورت سفارشی طراحی کرد. این بدان معنی است که می توان مواد بسیار ناهمسانگردی را طراحی کرد. این مزیت در هنگام طراحی قطعه مورد استفاده قرار می گیرد و تنش های مکانیکی آن را در نظر می گیرد. مزیت دیگر مواد کامپوزیتی این است که چگالی بسیار پایینی دارند که برای سبک‌تر کردن سازه‌های هوانوردی و فضایی استفاده می‌شود.