پزشک ملت

برای کودک مهم است که در طول این بحث از بحث، دعوا، سرزنش و نام بردن اجتناب کنید. همه بچه ها صرف نظر از سنشان، به نوعی تحت تاثیر جدایی والدین قرار می گیرند. تأثیر آن به اندازه کودک منحصر به فرد خواهد بود، با این حال درک کلی در مورد طلاق برای هر گروه سنی وجود دارد.

نوزادان: از تولد تا 18 ماهگی
کودکان در این گروه سنی می توانند تنش بین والدین احساس کنند، اما قادر به درک دلیل پشت تعارض نیستند. نوزادان ممکن است تبدیل شوند:

تحریک پذیر؛
چسبنده؛
در اطراف افراد جدید مشکل دارند.
تجربه طغیان های عاطفی مکرر؛
ممکن است پسرفت
تاخیر در رشد را تجربه کنید
والدین می توانند با ایجاد روتین و آشنایی تا حد امکان برای فرزندان خود، با صرف زمان بیشتر برای در آغوش گرفتن آنها و ایجاد آسایش برای ایجاد امنیت و ایمنی، به آنها کمک کنند.

کودکان نوپا: 18 ماه تا 3 سال
کودکان این گروه سنی خود محور هستند و ممکن است فکر کنند که تقصیر آنهاست که والدینشان طلاق گرفته اند. آنها ممکن است:

گریه کردن؛
ولع توجه؛
پسرفت؛
مقاومت در برابر آموزش توالت کردن؛
نشان دادن ترس از رها شدن؛
مشکلات خواب را تجربه کنید
والدین می توانند با گفتگو در مورد احساسات کودک، خواندن با هم، و اطمینان دادن به کودک که هر دو هنوز آنها را دوست دارند و مسئولیت جدایی او را ندارند، به فرزند خود در روند جدایی و طلاق کمک کنند.

کودکان: 3 تا 6 سال
کودکان در این گروه سنی نیز معتقدند که اگر والدینشان طلاق بگیرند تقصیر آنهاست. آنها ممکن است تجربه کنند:

عدم قطعیت؛
برداشت از حساب؛
خشم؛
افکار منفی؛ و
مشکلات خواب از جمله کابوس.

کودک در این سن ممکن است رفتارهای والدین را تقلید کند. بنابراین والدین باید سعی کنند هنگام گذراندن وقت با کودک، خلق و خوی خود و احساسات خود را تنظیم کنند تا به طور مثبت در رابطه منعکس کنند.

از آنجایی که این احساسات ممکن است برای کودک جدید باشد، برای کودک مهم است که احساس را شناسایی کرده و نام آن را ببرد. روال باید با ملاقات هر دو والدین و با ایجاد ساختاری که روال منظم و امنیت را فراهم کند تنظیم شود.

کودکان بزرگتر: 6 تا 11 سال
کودکان در این سن ممکن است ترس از رها شدن را تجربه کنند، که ممکن است شامل این انتظار باشد که والدین دوباره به هم برسند.

پسران در این گروه سنی ممکن است طغیان خشم را تجربه کنند و/یا یکی از والدین را مقصر طلاق بدانند. با این حال، دختران معمولاً مضطرب، گوشه‌گیر یا افسرده می‌شوند.

والدین می توانند با ایجاد یک برنامه منظم و گفتگو درباره احساسات جدیدی که ممکن است کودک تجربه می کند، به بازسازی احساس امنیت و عزت نفس فرزند بزرگترشان کمک کنند. فرزندتان را تشویق کنید که مدرسه، دوستی ها و فعالیت های فوق برنامه ای را که دوست دارد دنبال کند و در صورت نیاز از او کمک بخواهد.

نوجوانان: 12 تا 16 سال
نوجوانان مستقل تر هستند و ممکن است:

کناره گیری از خانواده؛
احساس تعارض با وفاداری بین دو والدین؛
از مشکلات رفتاری در مدرسه یا خانه رنج می برند.
مسئولیت های بزرگتر اضافی را در خانه به عهده بگیرید.
والدین می توانند با ادامه مشارکت در زندگی و حضور در مناسبت های خاص به نوجوانان خود کمک کنند. باز نگه داشتن خطوط ارتباطی با فرزندشان و بحث درباره احساسات می تواند به نوجوان شما کمک کند تا موقعیت را بهتر درک کند و با آن کنار بیاید.

مگی دلونی یک روانشناس است که عمدتاً با کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوان کار می کند. او یک روانشناس ثبت شده در استرالیا، نیوزیلند و فرانسه است و می تواند جلسات درمانی را به زبان های انگلیسی و فرانسوی ارائه دهد.